de goede rij

Nogal wat beleefd de laatste dagen! Patras was niet heel erg spannend, maar ik moest natuurlijk wel de één na langste tuibrug ter wereld gaan bekijken, vakidioot als ik ben. Had er even niet bij stil gestaan dat dit 20 euro tol kostte. En natuurlijk stond het tolhuis aan de andere kant van de brug, dus kon ik ook niet meer terug.

Daarna de boot op. Ik vond het allemaal nogal chaotisch. Dan moet je dus met je campertje achter aan sluiten aan een lange rij vrachtauto's, en dan maar hopen dat je in de goeie rij staat... Toch nog maar even aan de chauf achter me gevraagd, en die stelde me gerust. Daarna door de douane, en dan sta je daar op een parkeerplaats met veel vrachtauto's, en veel boten. Op hoop van zegen maar bij een kluitje vrachtauto's gaan staan die aan het boarden waren. Toen mijn kaartje gescheurd werd had ik het vermoeden dat ik bij het juiste kluitje stond (ik had het bordje "Bari" aan m'n binnenspiegel hangen, dus als ik verkeerd stond zouden ze het toch wel gezegd hebben?) Vervolgens begint er iemand te zwaaien, dus begin ik maar te rijden. Kort verhaal lang: uiteindelijk stond mijn campertje op het dek en kon ik mijn kajuit gaan zoeken.

De volgende morgen bleek dat een hoop mensen die luxe zich niet gepermitteerd hadden, want de hele lobby, restaurant en bar lag vol met slapende mensen. Moet ook wel zeggen dat die kajuit aardig aan de prijs was. Daarna de boot weer af (ging net zo chaotisch, maar minder stressvol, want ik had m'n bestemming bereikt) en meteen door naar een camperplaats in Bari. Ff wasje gedaan bij de wasserette om de hoek, en daarna de stad in. Leuk stadje wel. Met name de oude stad, met van die smalle kronkelstraatjes. En wat blijkt: uitgerekend op 5 december stuit ik op de grafkerk van ene mijnheer Nicolaas (jaja, die met die mijter!). Na uitvoerig onderzoek blijkt dat zijn stoffelijk overschot hier naartoe is gebracht toen de moslims Myra (nu Turkije) binnenvielen, en de christenen waren bang dat zij daar gekke dingen mee gingen doen. Er was ook wel veel volk op de been rondom die kerk, en later op de avond ook een beetje vuurwerk. Het zal daar wel mee te maken hebben.

Maar dan nu het slechte nieuws: mijn fiets is gejat! Toen ik er genoeg van had en terug naar m'n campertje wilde stond hij niet meer op z'n plek waar ik hem achter gelaten had. Nog even de omgeving bekeken (misschien had iemand hem gewoon verplaatst, of vond de dief hem toch te zwaar, want ja, hij stond op slot) en rondgevraagd of iemand iets gezien had. Daarna toch maar terug naar m'n camper gelopen. Was dit keer gelukkig niet zo ver (en het was droog).

Hij was dan wel verzekerd, maar toch: en ik zit nu zonder, en ik moest dus aangifte doen. Bij het politie bureau aangekomen zag ik geen teken van leven, behalve een paar mensen die daar stonden te buurten. Dus ik op mijn beste Italiaans: "Polizia?" wijzend naar het gesloten hek. Waarop ik uitgelegd kreeg dat ik aan de andere kant van het gebouw moest zijn. Daar stond dus een gigantische rij. Of dat niet eens, meer een grote kluit mensen. En ik heb geen talent voor voordringen dus dat zou even gaan duren. Ik zag er geen heil in en ben maar even de oude stad weer door gelopen. Wie weet kom ik hem toch opeens weer ergen tegen. Niet dus, wie ik wel tegenkwam was de Italiaanse Sinterklaas!

Nog even een cappuccino gedronken en weer terug naar het politiebureau. De rij was wel ietsje kleiner (hield ik mij voor), en ben nu toch maar iets meer gaan dringen. Het waren trouwens veel afrikanen die daar stonden te wachten, Ik kreeg het idee dat veel van hun daar stonden voor een asielaanvraag (of is dat racistisch?). De agenten riepen af en toe de menigte toe in het Italiaans maar daar had ik natuurlijk geen zak aan. Ik begon meer en meer het gevoel te krijgen dat ik niet in de goede rij stond

Na een tijd (voelde als een paar uur) stond ik redelijk vooraan, en na een paar pogingen toch een agent gevonden die wel Engels sprak, die mij dus wist te vertellen dat ik aan de andere kant van het gebouw moest zijn (waar ik dit avontuur begon dus...) Daarna was het allemaal vrij snel gepiept, en kon ik verder.

Ik had sowieso een missie, want ik had vanavond een VVE-vergadering die on-line gehouden zou worden, dus moest ik wel zorgen dat ik op tijd op een camping zou staan met een stroomaansluiting. Dus ben ik maar niet al te ver gaan rijden, en nu een camping gevonden Bij Tarente.

Op de camping werd ik ontvangen door een oude man in een scootmobiel, die ik dus moest volgen. Ik vroeg hem of hier in de buurt nog iets te "mangaren" viel. "Hoe laat wil je eten, 9 uur?" Dacht ik dat hij zei. Maar ja, ik had dus die vergadering, dus ik zeg: "doe maar 10 uur, want ik heb een on-line vergadering en ik weet niet precies tot hoe laat" (in het Italiaans -niet dus-)

Enniewee, de opkomst van de online vergadering was te laag (stelletje digibeten), dus die was na een half uur afgelopen. Dus dacht ik, misschien kan ik toch nog wat te eten krijgen. Ik klop op de deur van wat ik dacht dat het restaurant zou zijn, maar toen stond ik in de keuken. "Kan ik nog wat eten?" "Maar natuurlijk, pak een stoel" was de strekking van het antwoord. En alhoewel hun Engels nog slechter was als mijn Italiaans, was het toch nog best gezellig met de familie aan de keukentafel. Mede dankzij google translate (nee ik wordt niet gesponsord)