uitrusten

De volgende morgen vroeg uit de veren om weer in de bus plaats te nemen. Met de drukte viel het mee, dus waren we op tijd op onze (tussen-)bestemming: De Borobudur-tempel, de grootste (boeddhistische) tempel van Indonesie, en 1 van de grootste in zuid-oost Azie. Daar bleek dat wij zelf ook nog al een attractie waren voor de indonesische toeristen. Regelmatig werden we gevraagd om met locale mensen op de foto te staan. Als ware filmsterren. Een er waren nogal wat locale mensen, door de feestdagen hierzo. Na rondgegidsd te zijn, zijn we doorgereisd naar de eindbestemming van die dag, Yogyakarta. Ondanks de bekende naam een niet al te grote stad, en daardoor ook niet al te druk. 'S-avond een biefstukje gegeten in een toeristenrestaurant (ook wel eens lekker!) met de onvermijdelijke maar in dit geval best goede live-muziek. De volgende morgen naar een andere belangrijke bezienswaardigheis in de buurt, de Prambanan-tempels, een hindoe-tempelcomplex, waar ze nog volop aan het restaureren waren (zo nu en dan gefrustreerd door aardbevingen). De planning was om hier na naar wat zilversmederijen en batik (traditioneel bedrukt doek), maar daar ben ik afgehaakt. In plaats daarvan ging ik terug naar Yogya om daar wat rond te slenteren. Maar wegkomen was nog niet zo makelijk. De enige taxi die vertrok was een klein gammel busje waar de meeste banken waren uitgesloopt om de toeristen de ruimte te geven om hun benen neer te leggen. En hij wilde niet starten. De andere optie was het openbaar vervoer, maar daar had ik ook niet zo veel vertrouwen in. Voor een bedjak was het net te ver, dat wilde ik de fietser ook niet aandoen.
Dus werden wat medestanders opgetrommeld om het busje aan te duwen en mij terug naar de stad te brengen.
'S avonds had ik mij weer bij de groep gevoegd, om te gaan eten en daarna naar het traditioneel Ramajana-ballet te gaan. (wie had dat ooit gedacht!). Het voor de toerist ingekorte stuk (het orgineel duurt 7 uur!) Beelde een Javaanse/Indiaansche Mythologie uit begeleid door een traditioneel Gamelan-orkest(je).
De volgende dag was een programma vrije dag die ik voornamelijk gebruikt heb om de stad rond te slenteren. Iets wat ik dus graag mag doen. Daarna nog even een biertje gedronken bij het zwembad, gegeten in een nabij gelegen restaurantje (deze keer pizza), en 's avonds nog even nageborreld bij het zwembad.
De volgende morgen weeer in de bus gestapt om verder te trekken in oostelijke richting, naar Malang, om daar te overnachten in een allerfraaist hotel met palmboompjes en dergelijke.Hier zijn we maar 1 nacht gebleven, dus veel meer dan een avondwandeling heb ik hier niet mee gekregen. Het leek een rustig, enigszins europeesch aandoend stadje. Ondanks de beperkte grote van het stadje en de wndeling kregen we het toch voor elkaar om te verdwalen. Na een paar keer te vragen kwam het toch allemaal wel goed.
De volgend morgen dus weer verder naar het oosten, naar de Bromo-vulkaan. Om deze bestemming te bereiken moesten we overstappen in kleinere opgevoerde busjes, om tegen de steile hellingen op te kunnen.
'S middags een wandeling gemaakt over de krater van de oorspronkelijke vulkaan, eiegnlijk een grote zandvlakte in een krater, met in het midden nog een "kleinere" rokende vulkaan, welke natuurlijk ook beklommen moest worden. De terug weg heb ik -niet zozeer uitluiheid maar meer omdat ik dat al heel lang niet meer gedaan had- te paard afgelegd. Dat bleek in eerste instantie ook niet zo gemakkelijk, een redelijk steil pad bergaf op zo'n paard.
Na het eten vroeg naar bed omdat we voor zonsopgang weer boven op een berg moesten staan omdat de zonsopkomst daat spectaculair moest zijn. Ondanks dat ik mijn bedenkingen had -bij eerdere zonsop-en ondergangen vond ik het toch niet echt de moeite van het beklimmen waard, in NL zijn ze vaak minstens net zo mooi-, ben ik toch om 3:30 opgestaand, om te concluderen dat het regende. De kans dat het deze keer wel de moeite zou lonen werd dus weer een beetje kleiner. Zonsopgangen zijn doorgaans niet zo interresant als het bewolkt is, laat staan als het regent. Maar het zou in de tussentijd nog op kunnen klaren en ik was toch wakker, dus liet ik mij in een jeep proppen om verder de berg op gereden te worden. Boven op de berg bleek dat er meer mensen erg optimistisch waren, het was er, ondanks dat het nog steeds regende, een drukte van jewelste en voornamelijk indonesche toeristen. Een daarbij ook nog minstens net zoveel locals die daar geld aan probeerder te verdienden. Vooral der hele horde aan brommertjes die de toeristen verder de berg op wilde brengen teste mijn huneur verder op de proef.
Uiteiondelijk zijn we dan toch boven op de breg aangekomen, om het binnenste van een wolk te bekijken. Niet bijster interessant kan ik u meedelen.
Nog even gewacht of de mist op zou trekken (gebeurde niet) een stukje naar beneden gelopen, verder met de jeep naar beneden, ontbeten, met de busjes nog verder naar beneden, waar de grote bus op ons stond te wachten. Die bracht ons naar Gilimanuk, waar we, na een uurte gewacht te hebben, de veerboot naar Bali op reden. (wat ook een belevenis was om te zijn hoe de veerboot helemaal volgepakt werd met scootertjes).
Dientengevolge zijn we gisteravond hier aangekomen in Lovina Beach, aan de noordkust van Bali. En hier begint het uitrust-gedeelte van de vakantie. Waardoor ik dus tijd heb om dit epos te dichten.

Nu nog ongeveer een weekje hier in Bali, inclusief de extra dagen die ik bijgeboekt heb, waardoor ik ook met mijn verjaardag nog op Bali zit.