Land van melk & honing

Boze tongen beweren dat afrikanen, en Gambianen in het bijzonder, lui zijn. Zonder daar een oordeel over te geven, kan ik ze eigenlijk ook geen ongelijk geven. Je gaat 's morgens onder een boom liggen, en tegen de tijd dat je honger krijgt valt er wel een mango of zoiets op je kop. Je zet een paar palen overeind je je legt daar een bladerdak op, en je zit droog als het eens een keer plenst. En weer opnieuw als het boeltje omwaaid. Wat zal je je dan druk gaan maken?
Het wordt wel lastiger als er allemaal van die tubabs komen, met hun mobieltjes, auto's en ander spul wat je eigenlijk als gemiddelde Gambiaan niet nodig hebt, maar wel graag wil hebben. Dus moet je aan geld zien te komen. Werken is blijkbaar geen optie, dus het eerste wat je dan doet is gewoon naar zo'n tubab toelopen en hem geld vragen. Die kunnen best wat missen, want die hebben al die dingen die ik niet heb, denkt de Gambiaan.
Alleen zijn die tubabs zo'n vrekken dat ze dat geld niet geven. Dus is de volgende stap: slijmen. Ze beginnen dan met "hello my friend". In het begin denk je nog: zo dat gaat snel hiet met vrienden maken. Maar het eindigt altijd met het verhaal dat ze iets aan je willen slijten: zalfjes, een taxi-rit, z'n zuster, of wat er allemaal niet meer valt te verpatsen zonder er al te veel moeite voor te hoeven doen.