Africa pur sang

…..nou ja, zonder de leeuwen, olifanten, en giraffen dan. Maar voor de rest is het alsof je door een africa- documentaire rijdt. Huisvrouwen lopen langs de kant van de weg gehuld in kleurige gewaden, met vanalles en nog wat op hun hoofd, waar je een gemiddelde boodschappenwagen mee vol krijgt. En als je door de dorpjes rijdt (een verzameling onderkomens opgebouwd uit takken, golfplaten, en wat ze nog meer hebben kunnen vinden, wordt je verwelkomd door allemaal kleine kindjes die blij zwaaiend “tubab” naar je roepen (schijnt zoiets als blanke man te betekenen, maar schijnt geen vervelende bijklank te hebben. Het zou ook zo maar kunnen dat zo ons gewoon doodleuk uit staan te schelden). Er is hier dus zeker wel armoe, maar de mensen schijnen er wel vrede mee te hebben. Er schijnt in ieder geval geen honger te zijn hier. Malaria en aids is er wel.

En het land heeft, zoals ieder africaans land, ook een “democratisch gekozen” president waarvan je regelmatig posters tegen komt hoe goed hij het wel niet voor heeft met de mensen. Van de week zag ik hem voorbij rijden: het begon met een aantal politie auto’s die iedereen aan de kant gebaarde, daarna wat militairen, gewapend en wel, inclusief miterailleur, en vervolgens een verlengde hummer-pickup, waarschijnlijk de enige in zijn soort, geschonken door zijn goede vriend Gadaffi (yep, die van Libië). En achter in het bakkie ook weer gewapende millitairen.

Toch inderdaad maar aan de kant gaan als ze weer eens voorbij willen komen. En blij zwaaien natuurlijk.

Gisteren verhuisd naar een ander huis. Ik verbleef in een kamer van iemand die morgen terug komt van verlof. Het huis waar ik nu woon ligt een paar kilometer verderop, maar wel dichter bij onze stamkroeg. Het is ook wel wat kjleiner, maar dan heb ik het huis ook wel (nog) voor mij alleen.