februari 6

Avonturier zijn valt niet altijd mee. Zo kun je dus zomaar in een container in het midden van nergens, in de woestijn te komen zitten, met werkweken van 6x 11 uur. En toch heb ik (tot nog toe) absoluut geen last van heimwee, spijt, of van dat soort dingen. Sterker nog, ik heb het nog steeds prima naar m'n zin. Ik vraag me wel eens af hoe dat toch kan. Sowieso scheelt het wel dat ik het in mijn werk "lekker druk" heb. Vaak zijn die 11 uur per dag nog niet eens genoeg. En daardoor vliegen de dagen voorbij. Verder vind ik het toch wel prettig dat ik dus ook niet weet waar ik over, zeg 4 jaar, zit. Veel mensen moeten daar nix van hebben, maar ik dus wel op een of andere manier.
Vandaag wel een beetje een kinkje in de kabel: men vond dat ik in een kantoortje bij de werkplaats moest gaan zitten, omdat dan de communicatie t.b.v. de inkoop beter zou gaan. Ik heb (voorzichtig) aangegeven dat ik daar niet zo'n gat in zag. Ook maf: jaren lang heb ik lopen ploeteren om in de "buitendienst" te werken, en nu is het zover, en dan hoeft het ineens niet meer. Nou ja, we zien wel hoe het loopt.

Morgen meer (inshallah)